Toen Sage, een 12-jarige blinde labrador, vorige week vermist werd uit haar huis, was haar familie radeloos. Ze dachten dat ze haar mee naar binnen hadden genomen nadat ze wat tijd in de tuin hadden doorgebracht, maar realiseerden zich ongeveer een uur later dat ze haar per ongeluk buiten hadden gelaten.
De familie begon meteen rond te zoeken in hun huis in Boulder Creek, Californië – ze hoopten dat ze gewoon aan het rondsnuffelen was in de omgeving. Maar ze konden haar niet vinden, schrijft heavenofanimals.com
“Tien van onze buren voegden zich bij onze familie in de zoektocht die tot laat in de nacht duurde”, vertelde Beth Cole, de moeder van Sage, aan The Dodo. “Toen kwamen ze daarna enkele dagen terug om te helpen.”
Na vijf dagen begon de familie de hoop te verliezen. Vijf dagen werden er zes. Toen zeven. Toen acht.
“We hebben roofdieren in het gebied, dus we dachten dat er een kans was dat ze dood was,” zei Cole.
Toch gingen Cole en haar familie door met zoeken – ze hingen flyers op in de buurt, postten op sociale media en spraken met al hun buren.
Dan Estrada, de buurman van de familie Cole, was de persoon die Sage uiteindelijk vond, hoewel het volkomen per ongeluk was.
Estrada en zijn vriend Vincent waren samen met Estrada’s twee honden, Barnabas en Köelsch, op hun gemak gaan wandelen door het bos rond Estrada’s huis.
Na een kwartier wandelen zag Estrada iets naast een beek aan de voet van een steile helling.
“Eerst dacht ik dat het een vuilniszak was, dus ik was eigenlijk gefrustreerd”, vertelde Estrada aan The Dodo. “Niemand wil dat mensen afval in het bos dumpen. Toen keek ik beter en ik zag dat het Sage was.
Estrada’s hart zonk de moed in de schoenen – Sage zat verscholen in een kleine inham vlak naast de beek en ze bewoog niet. Hij wist zeker dat ze dood was.
“Ik zei gewoon tegen mezelf: ‘Oh nee’, want nu zouden we lichaamsherstel moeten doen,” zei Estrada. “Bovendien zou ik het haar familie moeten vertellen en de brenger van slecht nieuws moeten zijn.”
Terwijl Estrada voorzichtig de helling afdaalde, riep zijn vriend hem toe. ‘Vincent merkte dat Sage haar hoofd optilde,’ zei Estrada. “Hij schreeuwde: ‘Kerel, ze leeft.’”
Deze drie woorden veranderden alles voor Estrada – en ook voor Sage.
“Ik klom veel sneller, sprong in de stroom en haastte me naar haar toe”, zei Estrada. “Ik sloeg mijn armen om haar heen en kuste haar en begon haar te aaien. En ze was in staat om haar hoofd omhoog te houden en met haar staart te kwispelen.”
Toen merkte Sage Barnabas en Köelsch op, die de hond vrij goed kent.
“Ze loopt met die jongens”, zei Estrada. “Ze pakte haar hoofd op, en ze zoekt ze rond en ze is gelukkig.”
“Ik denk dat ze blijer was om Barnabas en Köelsch te zien dan om mij te zien,” voegde Estrada eraan toe.
Estrada hielp Sage opstaan en probeerde haar aan het lopen te krijgen. Maar aangezien ze al acht dagen niet had gegeten, was Sage zwak en uitgeput.
“Ze liep misschien tien stappen, maar ze bewoog een beetje traag,” zei Estrada. “Toen liep ze tegen een boomstam aan. Ik realiseerde me dat ze nooit alleen zou kunnen lopen. Dus ik legde de hond op mijn schouders en we gingen weer naar boven.
Terwijl ze terug naar huis gingen, nam Estrada’s vriend contact op met de familie van Sage om hen te laten weten dat ze eraan kwamen. Toen Cole en haar familie herenigd werden met Sage, werden ze overweldigd door emoties.
“Ze huilden, ze waren gelukkig”, zei Estrada. “We waren ongeveer halverwege de berg en ik kon zien dat ze allemaal tranen in de ogen hadden.”
De familie Cole had een beloning van $ 1.000 aangeboden aan iedereen die Sage vond, maar Estrada weigerde die aan te nemen. In plaats daarvan vroeg hij om het geld te doneren aan een dierenreddingsorganisatie.
“Onze familie is zo dankbaar dat Sage thuis is!” zei Cole. “Ons kleine stadje heeft zich echt verenigd rond dit gelukkige einde, mogelijk gemaakt door onze buurman Dan.”