Een lieve hond, Hercules genaamd, woonde op een vuilnisbelt, schrijft ilovemydogsomuch
Elke keer als iemand zijn spullen kwam dumpen, rende de hond naar hem toe om hem te begroeten. Op zijn eigen manier vroeg hij hen om hem mee naar huis te nemen.
Helaas deed niemand dat. Misschien zagen ze hem als afval vanwege waar hij woonde en hoe vuil hij was. De slimme hond zou weten welke auto’s van mensen waren die hem zouden komen voeren en hij zou vrolijk naar hem toe rennen, naar het raam springen en hallo zeggen.
Amanda Cunefare, een vrijwilliger voor Redders Zonder Grenzen (RWB), een organisatie die honden redt in Turkije, vertelde The Dodo: “Hij sprong op de ramen van de auto en klampte zich vast aan iedereen. Hij was een mensenhond.”
Schokkend genoeg was hij niet de enige hond die op de stortplaats woonde. Daar woonden ook meer dan 800 andere zwerfdieren. Het was een zwaar leven. De omstandigheden waren hartverscheurend. Het was koud en er was geen eten in de buurt. De honden scharrelden zo goed als ze konden, maar het was duidelijk dat ze honger leden.
“Het is koud, er is geen schoon water en voedsel is schaars”, legt Cunefare uit. “Je moet vechten met 800 honden om grondstoffen en jezelf begraven in stapels afval om warm te blijven. Het is een afschuwelijke, afschuwelijke plek om jarenlang te moeten overleven.”
Vier jaar geleden begon een jonge Turkse vrouw, Gocke Erdogan genaamd, de honden op de stortplaats te voeren en ze medische zorg te geven. Zelfs het herplaatsen van de honden wanneer mogelijk. Vorig jaar besloot RWB zich bij Erdogan aan te sluiten en de storthonden te helpen. Het team heeft 47 van de storthonden gered en herplaatst. Voor de anderen blijven ze ze voeren en krijgen ze veterinaire zorg.
RWB zou willen dat ze alle honden konden herplaatsen, maar ze hebben de middelen niet. Voor nu richten ze zich op puppy’s en oudere honden die het moeilijker hebben om de barre omstandigheden te overleven.
Hercules viel in de andere categorie. Hij was geen puppy en hij was geen senior. Hij was ook sterk en deed het beter dan de meesten gezien waar hij woonde. Maar Hercules wilde vertrekken. Hij wilde zo graag een huis. Hij rende naar de voertuigen van de vrijwilligers en probeerde naar binnen te springen.
“Deze hond wilde zo graag naar buiten”, zei Cunefare. “Je zag het aan zijn ogen.”
Cunefare was zelf nooit op de vuilnisbelt geweest. Ze woont in Illinois, maar heeft al een van de honden van de stortplaats in huis genomen, genaamd Dudas, een 10-jarige hond die daar minstens 5 jaar heeft gewoond!
“Ze is een oude dame,” zei Cunefare. ‘Ze weegt 143 pond en ze is een grote oude mama. Ik wilde een oudere adopteren omdat ik het gevoel had dat ze zo hard had gevochten om te overleven.
RWB wist dat Hercules zou gedijen met Cunefare, maar durfde het haar niet te vragen omdat Dudas zelf veel uitdagingen had. Bovendien nam Cunefare nog een oudere stortplaatspup in huis, genaamd King Artur.
“Gocke had contact opgenomen met mijn vriend,” zei Cunefare. “Ze had gezegd dat ze bang was om het me te vragen, maar ze wilde weten of ze me Hercules kon sturen, want sinds het vertrek van Dudas ging het niet zo goed met hem.”
Blijkt dat Hercules en Dudas eigenlijk beste vrienden waren op de stortplaats en dat Dudas een soort draagmoeder van Hercules was geworden. Het was een ruige plek, maar Dudas maakte er haar missie van om uit te kijken naar Hercules. Toen ze eenmaal wegging, was Hercules gebroken van hart.
“Mijn hart brak,” zei Cunefare. “Ik zei: ‘Dat is verschrikkelijk. Als ik dat had geweten, hadden ze allebei kunnen komen.’ Ik kan me alleen maar voorstellen hoe vreselijk het was [for him] om haar te zien vertrekken. Dus ik zei: ‘Stuur hem absoluut hierheen.’”
Met goedkeuring van Cunefare werd Hercules naar de VS getransporteerd om bij Cunefare en Dudas op het terrein van 2 hectare te gaan wonen. De hereniging van Hercules en Dudas was pure magie. “Ze herkenden elkaar meteen”, zei Cunefare. “Ze renden rond en ze speelden.”
Cunefare staat versteld van de storthonden. Hun veerkracht is inspirerend. Ze zijn ook zo braaf! Beter gedragen dan haar geadopteerden uit de VS! Het is bijna alsof ze begrijpen hoeveel beter het leven nu is.
“Ze zijn gewoon zo dankbaar,” zei Cunefare. “Ze zeggen: ‘Oh mijn God. Er is een bed en een deken. Ik hoef niet buiten te slapen. Holy crap, je geeft me elke dag ontbijt. Dit is geweldig.’ Ik moet er nog een ontmoeten die niet dankbaar is voor alles wat ik ze heb gegeven.”
Bron: ilovemydogsomuch.tv