Al zijn wasberen nog niet echt sociale wezens als ze, mits de juiste sfeer geboden, ook een band opbouwen met de mensen.
Zoals deze wasbeer die langs de kant van de weg werd ontdekt en het leek erop dat het leven niet erg rooskleurig voor hem was. Ook toen het werd gered, waren de kansen niet in zijn voordeel, aangezien er geen veilige locatie voor hem was in de nabijgelegen opvangcentra voor wilde dieren.
Hij werd echter bijgestaan door een vrijwilliger voor het redden van wilde dieren, Nikki Robinson. Er wordt beweerd dat wanneer gevraagd wordt wat er moet gebeuren met een verweesde wasbeer, het antwoord is om hem met rust te laten en de natuur zal zijn gang gaan. Robinson was niet overtuigd en besloot de wasbeer te helpen.
Het vriendelijke vrouwtje nam de beslissing om het huisdier te redden en deed wat mogelijk was om dat diertje te redden. Maar het probleem was dat ze lange uren draaide en meestal was ze ook niet bij haar thuis. Dus vroeg ze hulp aan haar gepensioneerde moeder die misschien dol was op het bedrijf van de babywasbeer.
Dus Nikki’s mama en ook het huisdier vervulden elkaar en waren ook redelijk onafscheidelijk. Volgens Robinson was ze de allereerste keer dat ze de wasbeer met de fles voerde en hij naar haar zocht, gesmolten. Ze behandelde hem heel zachtaardig en ook creëerden ze een band.
Dankzij de initiatieven van Nikki’s moeder herstelde de wasbeer zich gedurende de volgende maanden en uiteindelijk was hij klaar om terug de wildernis in te gaan. De dame was zo verbonden met de wasbeer dat ze ook toen hij in het wild werd vrijgelaten wat eten in de tuin hield.
Raccoon is de dame dankbaar die voor hem zorgde en bladert ook af en toe door haar, hoewel het drie jaar geleden is dat ze elkaar voor het eerst ontmoetten. Dagelijks zit ze buiten en wacht ook op hem. Hij zal haar bezoeken en ook dit maakt haar dag goed. Hij wilde zijn knuffel en nam zijn eten en verdween daarna.
Hun liefde en ook hun verbondenheid doen ons hart smelten.