Redder, LaChrystal Ricke, is de oprichter en directeur van Reggie’s Friends, een reddingsgroep in Houston Texas, schrijft ilovemydogsomuch
Ze zag een hartverscheurende foto van een hond die buiten sliep op een vuile fauteuil. Ze ging hem meteen ophalen.
“Hij stond op een parkeerplaats in dit soort niet-zo-leuke deel van de stad,” vertelde Ricke aan The Dodo. ‘Iemand had gepost dat ze naar het benzinestation waren gegaan en daar was een magere hond. Ik wilde hem ophalen omdat het geen veilige plek was.”
Tegen de tijd dat Ricke het tankstation bereikte, ging de zon onder. Het was donker en in een onveilig deel van de stad was Ricke zeer alert – maar ze weigerde weg te gaan zonder de hond die haar hulp nodig had, maar hij was nergens te bekennen. Ricke gaf hem zelfs een naam: Aniken. Ricke plaatste een pleidooi op Facebook:
“Ik heb de draad opgemaakt: ‘Hé jongens, kunnen jullie hierheen komen? Ik kan hem niet vinden. Ik ga hem een nacht met rust laten, want ik weet zeker dat hij zijn veilige plekje heeft gevonden.”
De volgende ochtend gingen twee vrijwilligers terug om hem te zoeken. ‘Ze begonnen op deuren te kloppen en mensen te vragen of ze hem hadden gezien,’ zei Ricke. ‘Maar niemand heeft hem gezien, niemand heeft hem gezien. En toen dook dit kleine gezonde vrouwtje [street dog] op – we noemden haar Tessa. Ze probeert hun aandacht te trekken en hen terug te leiden naar dit kleine huisje achterin waar mensen allerlei soorten afval hebben gedumpt – er zijn auto-onderdelen, er is voedselafval.
Eindelijk hebben ze hem gevonden! “Hij lag op die stoel die je op alle foto’s ziet”, zei Ricke.
Ricke ontmoette de andere vrijwilligers bij het tankstation. Ze was dolblij om Aniken te zien en ze besloten hem samen met Tessa terug te brengen naar het opvangcentrum. Op het eerste gezicht dachten ze allemaal dat Aniken gewoon een “ondervoede straathond” was, maar zijn situatie was eigenlijk veel erger.
“We komen thuis en hij begint uit de bench te komen, en we beginnen deze enorme geïnfecteerde wonden te zien,” zei Ricke. ‘En ze sijpelen – ze zijn nog steeds geïnfecteerd. Mijn man en ik hadden zoiets van: ‘Oké, we moeten hem rechtstreeks naar de spoedeisende dierenarts brengen.’”
Toen hij eenmaal bij het BluePearl Emergency Pet Hospital aankwam, ontdekten ze nog meer problemen met Aniken. Hij zat onder de teken die tot volle capaciteit waren gevoed. Dit had een enorme druk op zijn organen gelegd. Het medische team was ook met iets anders bezig: Aniken werd gebruikt als aashond. Sterker nog, zijn zaak was de ergste die ze ooit hadden gezien! De arme hond werd vrijwel gebruikt voor schietoefeningen.
Aanvankelijk was Ricke er niet van overtuigd dat dit waar was. Ze beweert dat die term te vaak wordt gebruikt, maar toen de dierenarts zijn mond opendeed en haar liet zien dat praktisch al zijn tanden waren getrokken zodat hij niet terug kon bijten, wist ze meteen dat deze arme hond het slachtoffer was in meer manieren dan die ene.
Aniken heeft littekens bovenop littekens, bovenop wonden die niet willen genezen. De tekenplaag maakte het nog erger. Hij stolde niet goed en wonden die zouden moeten helen waren ernstig geïnfecteerd.
Ricke voegde eraan toe:
“Al deze wonden die lekten, ze lekten omdat iemand ze met de hand had dichtgenaaid.” , en er is geen ander antwoord – dit was zijn leven. Hij was een aashond. Het was de bedoeling dat hij niet in wezen zou leven, wat gruwelijk is.
Aniken had een lange weg voor zich. Omdat hij in het medisch centrum moest blijven, wilde een van de verpleegsters daar dat hij zich zo veilig mogelijk voelde, dus gaf ze hem een knuffelolifant om hem gezelschap te houden.
Een hond die niets had, die was gemarteld en vervolgens weggegooid, had eindelijk een veilige plek en een knuffel om hem gezelschap te houden. Aniken was nog lang niet genezen, maar hij begreep dat deze opgezette olifant betekende dat hij verbindingen kon gaan leggen – en dat zijn gemene leven voor altijd achter hem zou blijven.
Toen Aniken begon te genezen, begaf hij zich naar een pleeggezin. En raad eens wie er met hem meeging! Ja, zijn opgezette olifant.
Niets zou eerlijk of gemakkelijk zijn voor Aniken. Niemand kan met zekerheid zeggen wat honden zich herinneren of wat ze voorgoed achter zich hebben gelaten. Maar wat zeker was, was dat Anikens dagen op smerige leunstoelen achter benzinestations voorbij waren. De tijd dat ze als aashond werden gebruikt, was voorbij. Dagen van mishandeld en gedumpt en nooit geliefd waren voorbij.
Bron: ilovemydogsomuch.tv